In dit tweede hoofdstuk in de iBook G3 Clamshell serie ga ik het hebben over het ontwerp van de laptop. Eerst wil ik nogmaals herhalen wat ik bij de PowerBook G4 Titanium ook al schreef: Ik ben geen industrieel ontwerper en zit op een laag niveau qua verstand van ontwerpen. Dit hoofdstuk gaat uit van mijn eigen facinatie van het ontwerp van deze laptop.
Als de laptop gesloten voor je op tafel ligt valt eigenlijk gelijk op hoe groot het ding is. Het ontwerp van deze laptop komt uit een tijd dat Apple net weer een beetje begon op te bloeien dankzij de iMac en dat is ook het uitgangspunt geweest van deze laptop: een iMac voor onderweg. Vandaar dat de twee ook zo veel gelijknis 
vertonen. Aan dit ontwerp zie je echter ook gelijk af dat het een oud beestje is, niemand maakt meer laptops zoals deze (dit heeft overigens alleen Apple gedaan, maar toch). Het ontwerp van de laptop kreeg bij de onthulling ervan in 1999 de handjes op elkaar. Deze laptop was de opvulling voor het laatste vlakje in de nieuwe ‘four box’Â strategie van Apple. De iMac was de consumenten computer, de Blauw-Witte G3 was de professionele desktop en de PowerBook G3 was de professionele laptop. Na veel speculatie over mogelijke ontwerpen liet Steve Jobs de laptop zien in 1999 tijdens de Expo.
Als je de laptop opent word je begroet door een vrolijke laptop die vooral erg wit is in combinatie met de gekozen kleur. Deze is in de kleur Indigo en is een van de latere modellen met een snellere processor en FireWire. Ook valt op hoe klein het scherm is in vergelijking met de gehele bovenkant van de laptop. Je kunt duidelijk zien waar de schermbehuizing ophoudt en waar dus niks zit. Dit is met opzet gedaan omdat het een consumenten laptop is. Mensen laten hun laptop vallen en men wilt dat ie het daarna ook gewoon nog doet. De gehele behuizing van de laptop is met opzet groter gemaakt dan nodig om hierin te voorzien. De buitenkant werkt dus echt als bescherming van de laptop! Dit is dubbel waar als je eenmaal weet waarvan de laptop gemaakt is: polycarbonaat. Dit is dezelfde stof als waar kogelwerende vesten van worden gemaakt. Heel stevig materiaal dus! Het scherm van de laptop is overigens niet bijzter scherp. De resolutie van 800×600 is nu een lachertje en zeker met Mac OS X Tiger is het best wel lastig om er nog op te werken.
Er zijn mogelijkheden om er een scherm van latere modellen iBook erin te plaatsen om de schermresolutie zo te verhogen, maar dit is iets wat nooit door Apple zelf werd gedaan en alleen door echte techneuten werd gedaan. Waar ik de TiBook nog prees om de dunne schermranden is deze laptop eigenlijk niet te prijzen. Aan elke kant zit er een rand van zeker 3 centimeter. Als laatste over het scherm ga ik naar de achterkant. Hier zit een Apple logo wat ondersteboven zit. Pas bij de TiBook werd dit logo rechtop gezet. Bijzonder is echter dat als je de behuizing open maakt en het LCD paneel eruit haalt, je kunt zien dat er een stikker zit op de plaats waar het logo aan de buitenkant zit. Als je deze eraf haalt is het mogelijk om het logo te laten oplichten als de laptop aan staat. Echter, het logo zelf laat bijna geen licht door dus is er meer een wit randje om het logo heen te zien. Waarschijnlijk was het de bedoeling om deze laptop al een oplichtend logo te geven, maar liet het logo neit genoeg licht door en plakten ze het gat af in plaats van een nieuwe mal te laten maken voor de machines.
Nu weer terug naar de body van de laptop. Wat opvalt aan de laptop is dat het scherm niet dicht wordt gehouden door een sluiting. De scharnier van de laptop is sterk genoeg om het scherm dicht te houden. De scharnier is ook ietwat stroef hierdoor en het kost enige moeite om de laptop open te krijgen. Aan de rechterkant van de laptop zit een cd-rom drive die in latere modellen ook een dvd-drive kon zijn. Het is een tray-loading schijfeenheid en deze zou ook bij de iBook G3 snow ook nog aanwezig zijn. Zoals gebruikelijk zaten bij Apple laptops de poorten aan de achterkant van de laptop. Deze laptop bracht daar voor het eerst verandering in. alle poorten zitten aan de linker kant van de laptop en zijn altijd zichtbaar. Het was, nadat er was vastgesteld welke poorten en moesten komen, niet meer nodig om deze achter een deurtje te verstoppen. Er werden alleen maar nieuwe poorten op de laptop geplaatst en er was dus geen mogelijkheid om oude Apple hardware aan te sluiten op deze laptop. Door het breede ontwerp van de laptop worden de poorten beschermd door de body zelf die uitsteekt rondom de poorten. Van links naar recht zitten hier een 56k modempoort, Ethernet 10/100, USB 1.1, FireWire 400 en een audio-out poort. 
Deze poort kreeg later nog een extra functie als video-out poort. Het originele Indigo model had deze poort niet, maar dit model wel omdat ik het moederboord heb vervangen.
Maar dan nu een heel bijzonder iets wat deze laptop had. Toegegeven was het niet de eerste laptop die dit had, maar het was wel de meest stijlvolle. Dit model laptop heeft een handvat om de laptop aan te dragen. Echt waar, de laptop heeft een handvat. Ik heb eerlijk gezegd nooit iemand zo met de laptop over straat zien lopen en ik heb het ook nooit in een film voorbij zien komen, maar het is wel iets wat je nooit meer ziet op laptops. Tegenwoordig worden alle laptops maar in hoezen gedaan ter bescherming. Deze laptop hoeft dat helemaal niet omdat hij natuurlijk van polycarbonaat is gemaakt, de laptop kan zeer goed tegen een stootje.
Dan komen we nu zo langzamerhand bij het toetsenbord van de laptop uit. Het toetsenbord is net zoals op alle andere laptops van Apple uit deze tijd uitneembaar. Echter, hier houdt de gelijknis al wel op. Dit is de laptop zie startte 
met de lastig uit elkaar te halen ontwerpen van Apple voor consumenten. Waar de PowerBooks vrij eenvoudig open konden en makkelijk de upgraden waren was dat voor de consumenten laptops van Apple een stuk moeilijker. Onder het toetsenbord vond je een sleuf waar de AirPort kaart in kon worden geplaatst. Dit zorgde voor het aanwakkeren van de populariteit van WiFi. In 1999 was WiFi echter niet wat het nu is, maar toch, er was draadloos internet voor consumenten beschikbaar geworden. Als je de AirPort kaart eruit haalt en twee schroefjes losmaakt kom je uit bij de RAM-module. Deze laptop heeft maar 1 RAM-module die vervangbaar is. De laptop kan ook funtioneren zondern RAM in deze module, de laptop heeft namelijk ingebouwd RAM op het moederboord, 64MB om precies te zijn. Maximaal kan deze laptop 576MB RAM hebben, wat neerkomt op 512MB dat zelf geplaatst kan worden. Als je alles weer terugplaatst en de laptop aanzet kun je gebruik maken van een bijzonder lekker en fijn toetsenboord. Ondanks het fijne 
toetsenbord van de PBG3, wat erg vergelijkbaar is met dat van de TiBook, heeft dit toetsenboord een iets sponzeriger gevoel tijdens het typen. Toch typt het best wel lekker en is het best een fijn toetsenbord om lange stukken mee te typen. Wel moet ik zeggen dat ik veel typfouten maak op dit toetsenbord. Meer als op de TiBook, waar ik na 15 minuten wennen zeer snel kon typen aan mijn stukjes. Op deze laptop gaat dat iets minder vlot. De layout is echter precies hetzelfde, dus waar het aan ligt weet ik niet. Bovenaan het toetsenbord zitten de gebruikelijke toetsen voor de schermhelderheid en het volume. De computer heeft boven het toetsenbord 1 speaker zitten die wel geluid maakt, maar niet van hoogstaande kwaliteit is. Als je muzieks wilt luisteren ben je beter af als je een koptelefoon aansluit. Het tackpad van de laptop is prima van grote, maar voelt erg oud aan. Wat ook opvalt als je naar het trackpad kijkt is dat het witter is dan de laptop. Hierdoor lijkt het alsof het al een keer vervangen is. Met 2 vingers scrollen is niet mogelijk, maar tap-to-click is gelukkig mogelijk.
Maar nu even terug naar de formfactor van de laptop. Door het gebruik van wit en een keur naar keuze heeft de laptop een bijzonder uiterlijk. Het heeft iets kinderlijks en speels, maar het is tegelijk ook best stijlvol. De laptop is door de jaren heen verkrijgbaar geweest in Bondi Blue, Tangerine, Graphite, Key Lime en Indigo. Door de verschillende kleuren lijkt het bijna alsof je een statement kunt maken door een bepaalde kleur te kopen. Bijna alles wat niet wit is, is gemaakt van een soort rubber. Hierdoor trekt de laptop wel wat vuil aan en verkleurd hij ook na een tijde. Gelukkis is dit niet zo’n probleem tegenwoordig. De laptop is bijna niet meer bruikbaar om serieus op te werken. Maar hierover meer in een ander hoofdstuk. De iBook G3 Clamshell is een laptop die liefhebbers en haters heeft. Deze liefhebbers en haters manifesteren zich vooral rondom het ontwerp. Er zijn voorstanders en tegensstanders van het ontwerp van deze laptop. Echter, ik heb in een zoektocht op het internet niet kunnen vinden of er ook technische imperfecties zijn aan deze laptop. Op dit vlak is er blijkbaar niets op de laptop aan te merken.
Om dit hoofdstuk op een vrolijke noot te eindigen, wil ik graag ingaan op een aantal ontwerpelementen die Apple in latere producten nog steeds gebruikte of zelfs nu nog aanwezig zijn. Zoals ik al eerder noemde waren de laptops die Apple voor consumenten maakte moeilijk open te krijgen. Deze laptop heeft de eer de eerste te zijn. Al moet ik wel zeggen dat het niet heel erg moeilijk is, je moet vooral niet bang zijn de laptop stuk te maken. Je hebt aardig wat kracht nodig om alles lot te krijgen omdat alle vast zit met snaps en klikjes. Een andere eer komt deze laptop echter ook toe. Dit is een eer die niet veel mensen weten maar wel heel belangrijk is geweest voor Apple om laptops platter te kunnen maken. Deze laptop was de eerste laptop 
van Apple die alle onderdelen van de laptop om 1 printplaats had. Deze manier van fabriceren maakte het mogelijk om alles op 1 compact plaatje te plaatsen en zo alles klein te houden. Deze techniek wordt nog steeds toegepast op alle andere laptops van Apple en werd bijvoorbeeld ook gebruikt bij de TiBook. Echter, door alles op 1 plaat te plaatsen kon er niks meer op elkaar worden geplaatst en werden de laptops breder. Zo werd ook een beetje de noodzaak geboren om de laptops brede schermen te geven. bij de iBooks is dit echter nooit gebeurd en werd er altijd vastgehouden aan de vierkante schermen. Een ander bijzonder ontwerp dat bij deze laptop ook werd gebruikt is de oplader. 
De jojo, zoals hij ook wel eens werd genoemd, is een oplader en opberger in 1. Het snoer kan opgerold worden om de oplader heen en zo makkelijk meegenomen worden zonder in de knoop te raken. Hierdoor is het eigenlijk een unicum in de opladers van toen (en nu). De huidige laders van apple hebben ook een soort oprolsysteem, maar hierdoor krijg je knikken in je snoer. De jojo heeft dit niet. Ik vind het nog steeds erg jammer dat dit niet doorgezet is in latere ontwerpen van de opladers.
