Deze post gaat over een album wat ik per toeval vond in een platenwinkel. Ik was eerst nogal verbaasd door de grote roze flamingo op de voorkant van het album. Toen ik de naam zag staan en erachter kwam dat het nummer Ride like the wind op het album stond wist ik dat ik het album moest kopen. Waarom? Het nummer zit in een film die voor mij een bijzondere herinnering markeert.
Het debuutalbum van Christopher Cross komt uit 1979. Met dit album won Christopher Cross gelijk vijf Grammy’s, maar het album heeft ook nog een twijfelachtige andere eer. Dit album is de reden dat The Wall van Pink Floyd geen Grammy won in 1980. Ook is hij de enige artiest die de “Grote Vier” won: voor beste opname, nummer, artiest en nieuwe artiest. Op het album staan geweldige nummers als Ride like the wind, Sailing en Never be the same. Ride like the wind vertelt het verhaal van een veroordeelde man op de vlucht naar de Mexicaanse grens. De man, een meervoudige moordenaar, moet “rijden als de wind” om de Mexicaanse grens te bereiken, zodat zijn achtervolgers hem niet kunnen aanhouden. Het nummer bevat ook de achtergrondzang van Michael McDonald, iets waar het nummer in het begin belachelijk om werd gemaakt. Michael zingt 
namelijk maar 1 zin mee en verder hoor je zijn stem niet meer. In 1999 publiceerde de satirische website The Onion (vergelijkbaar met De Speld hier in Nederland) een artikel met de titel: “Christopher Cross finally reaches Mexican Border”. In het verhaal vandrie zinnen werden nog meer referenties gemaakt naar de tekst van het nummer.